Στα βαθιά

Το πρωί πριν φύγω για βόλτα με το κορίτσι περνώντας με το βλέμμα πάνω από μια παλιά φωτογραφία μου, έμεινα για λίγο να την κοιτάω με την προσοχή που περιεργάζεται κανείς κάτι που βλέπει για πρώτη φορά ή έχει πολύ καιρό να δει. Τον χειμώνα του 2001 με το πρόσωπο το μόνο εκτεθειμένο σημείο, το βλέμμα και η στάση του σώματος μαρτυρούσαν κάτι διαφορετικό από το σήμερα, ο τύπος στην εικόνα σίγουρα με θύμιζε αλλά μάλλον ήταν άλλος. Χρόνο δεν είχα για να τον κοιτάξω περισσότερο, πήρα το σκυλί και φύγαμε.

Στον δρόμο κάποια στιγμή επανήλθε η εικόνα σαν από πείσμα, ότι δηλαδή δεν της έδωσα τη σημασία που έπρεπε και γύρισε πίσω να με βασανίσει. Τυχαία (;) είχα και τα τσιγάρα μαζί, άναψα ένα προχωρώντας και σκεφτόμουν γιατί εκείνο το βλέμμα κι η συγκεκριμένη στάση, ήταν όλα καλά τη στιγμή της λήψης, βρήκε τελικά ο άνθρωπος της φωτογραφίας αυτό που ζητούσε; Ξέρουμε σήμερα που ζει και με τί ασχολείται; Έχει τις ίδιες επιθυμίες με τότε; Λογικά όλα θα έχουν αλλάξει. Δεν είναι μόνο τα χρόνια σαν αριθμός που μετράνε, είναι κυρίως όλα αυτά που δεν φαίνονται αλλά υπάρχουν εκεί, στα θεμέλια, στις ντουλάπες και στους τοίχους που δεν βλέπεις. Περνώντας ο χρόνος έχεις μεγαλύτερη ανάγκη να ξεχνιέσαι ακόμη και με πράγματα που νόμιζες κάποτε για ξένα ή έμοιαζαν με ψέμματα, η στάση του σώματος είναι πια γεμάτη περισσότερη αυτοπεποίθηση αλλά τα μάτια, εκεί στις κόρες, είναι πιο μικρά, δεν δίνουν περιθώρια να τα διαβάσει κανείς εύκολα, λιγοστεύουν με τον καιρό τα κενά.

Στο γυρισμό η αναζήτηση του ανθρώπου της φωτογραφίας οδήγησε την έρευνα στον καθρέφτη. Για ένα λεπτό περίπου το γυαλί έδειχνε ένα πρόσωπο περασμένο με την πατίνα του χρόνου, μουσάκι, μαλλιά γκρίζα, γένια αξύριστα όχι από άποψη αλλά από διάθεση, αρκούσε μόνο αυτό για να χαθούν τα ίχνη; Όσο κι αν έψαξα δεν βρήκα πολλά κοινά στις δυο εικόνες, ούτε πριν με μετά δεν θα τις έλεγα. Kάποια κοινά στοιχεία δεν αρκούν από μόνα τους για να επανασυστήσουν το όλον κι η αμνησία του μυαλού μερικές φορές λειτουργεί σωτήρια στο να μπορεί κανείς να προχωρήσει μπροστά. Εκτός και αν, αυτό ήταν μια σκέψη της τελευταίας στιγμής, τα υπό εξέταση πρόσωπα του καθρέπτη και της φωτογραφίας, δεν ήταν ένα αλλά ανήκαν σε δύο τελείως διαφορετικούς ανθρώπους που δεν τους εμποδίζει κάτι στο να μη θυμίζει τίποτα ο ένας στον άλλον. Λογικό αν σκεφτεί κανείς πως πρέπει πρώτα να μηδενίσεις αν θες να κάνεις μια νέα αρχή ή να πεθάνεις αν θέλεις κάποια στιγμή να ξαναγεννηθείς.