Περιμένοντας

Στα χρόνια που πέρασαν – και έχουν περάσει κάμποσα – είμαι ο ίδιος με αυτόν που ήμουν πριν αρχίσουν να περνάνε. Πέραν δηλαδή του ονοματεπωνύμου που παραμένει ως είχε από πάντα, είμαι ο ίδιος με αυτόν που θυμάται σαν χθες το βράδυ που έχασα το σινεμά με τη παρέα στο Γυμνάσιο, το τέλος μιας σχέσης της Α’ Λυκείου, τις πρώτες διακοπές με φίλους καλοκαίρι, το κοριτσάκι που βάφτισα, τον πανικό απ’ τα σπρωξίματα στο πρώτο γκολ μέσα στη Σκεπαστή αλλά και τις συνέχειες όλων αυτών, με κάθε λογής σμιξίματα, χωρισμούς, φάσεις από στρατιωτικό, συναυλίες, γήπεδο, διακοπές κι ένα σωρό ακόμη ορόσημα, τα οποία θυμάμαι σαν χθες.

Κι αναρωτιέμαι πώς γίνεται ακριβώς, ποιός να είναι αυτός ο μηχανισμός που αφενός ενεργοποιεί τις αισθήσεις μας εντελώς αντανακλαστικά ως άρνηση της πραγματικότητας, τη στιγμή που έκπληκτοι διαπιστώνουμε πως το βαφτιστήρι τελείωσε κιόλας το Πανεπιστήμιο ή ότι αυτή η φωτογραφία στο άλμπουμ που σε δείχνει μετά τα νεύρα που είχες για το μηχανάκι που χάλασε είναι μόλις (!) πριν 20 χρόνια, αφετέρου δε όλος αυτός ο χρόνος που έχει περάσει σε έχει ακουμπήσει περισσότερο εσωτερικά απ’ ότι δείχνεις κι εσύ ο ίδιος σαν εικόνα. Σαν ν’ αφήνεις το σώμα σου ν’ ακολουθεί τους κοινωνικούς κύκλους που επιτάσσουν οι εκάστοτε επιταγές της στιγμής ενώ παράλληλα το μυαλό κόβει δρόμο μέσα από deja vu χαρτογραφημένες διαδρομές. Και παραδόξως το σώμα ακολουθώντας τη φυσική του φθορά να δείχνει ως φυσιολογικό όποιο σημάδι την τονίζει, σε αντίθεση με τη πορεία του μυαλού που ξενίζει πολύ περισσότερο είτε όταν εκφράζεται αντιδιαμετρικά με το αναμενόμενο κόστος είτε ακόμη περισσότερο όταν δεν ακολουθεί μια πιο γραμμική πορεία.

Ίσως γι’ αυτό τελικά το “εγώ είμαι εδώ” συναίσθημα που τρέφεις για τους ανθρώπους σου να μην είναι και τόσο άδικο να παρεξηγείται καθώς η ένταση της παρουσίας του είναι αντιστρόφως ανάλογη με την απουσία ενσυναίσθησης των περισσοτέρων από αυτούς.