Λίγο πιο πριν απ’ το μετά

Τα μυστικά παραμένουν μυστικά κι ανομολόγητα, ώρες μοναξιάς ανάμεσα σε συγγενείς και φίλους, στην αρχή που προσπαθείς να μάθεις πώς να το χειριστείς οι καλύτερες στιγμές είναι σε μεγάλες παρέες όπου όλο και κάποιος θα μιλά καλύπτοντας το κενό σου, στη συνέχεια αναπτύσεις δεξιότητες πάνω στο πώς να μιλάς για σένα χωρίς να λες απολύτως τίποτα, κάποιες φορές συμβαίνει σε μπαράκια με δυνατά τη μουσική, πάνω σε όρθια σκαμπό, ακουμπώντας σε μια μπάρα, δίπλα σε τσιγάρα, αναπτήρα μπικ κι ένα ποτό δικό σου, άλλες φορές είναι στον δρόμο ανάμεσα σε αγνώστους, σε ουρές αναμονής, σε μεγάλες αίθουσες αναχώρησης τρένων, ΚΤΕΛ ή αεροπλάνων, ξένος ανάμεσα σε ξένους που να σας συνδέει η προοπτική μιας επικείμενης αναχώρησης παράλληλα με την μη υποχρέωση στο να πει κάποιος κάτι, στο τέλος της όποιας διαδρομής έχει αυτός ο κύκλος εσωστρέφειας νομίζω πως η καλύτερη επιλογή είναι οι φίλοι που γνωρίζοντάς τους αισθάνθηκές πως ήσασταν από πάντα μαζί, φίλοι καρδιακοί και με την ίδια νοοτροπία ζωής, από αυτούς που δεν χρειάζεται να τους πεις και να σου πούνε τίποτα, που περνάτε ώρες, βράδια, νύχτες μαζί και είναι πιο πυκνός ο χρόνος τους από πολλά χρόνια περασμένα με όλους τους άλλους, που ταξιδεύεις χίλια χιλιόμετρα και ένα τραγούδι μόνο και μόνο για να μοιραστείς μια φωτιά όταν ο αναπτήρας σου κολλήσει, δεν είναι στερεοτυπικές εικόνες ενός ανθρώπου μόνου όλα αυτά, απλά έτσι λειτουργούν οι άνθρωποι που δεν χρειάζεται να πουν τα πάντα για να συνεννοηθούν, άνθρωποι που ζουν περισσότερο μέσα από ό,τι αισθάνονται παρά από όσα συμβαίνουν, διαισθητικά ταξίδια ή μεταφορά σε άλλες διαστάσεις; κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος με αυτά τα πράγματα, ο κόσμος είναι πολύ σκληρός με όσους είναι ο εαυτός τους γιατί ακολουθώντας το ένστικτό του κανείς ξεχωρίζει τρομάζοντας όμως τους υπόλοιπους, το να μπορείς να μην επιβεβαιώνεις στον εκάστοτε απέναντι τα χειρότερα σενάρια που νομίζει πως πιστεύεις γι’ αυτόν είναι κάτι πολύ σκληρό για να το αντέξει η πλειοψηφία των πολλών, μερικές φορές τιμωρείσαι από πολύ νωρίς για την διαφορετικότητά σου καλά καλά μόλις αρχίσεις το σχολείο έτσι ώστε ενήλικας πια να έχεις διαμορφώσει την άμυνα που ταιριάζει περισσότερο με την ηλικία σου, μπορεί τα παιδιά να είναι σκληρά όταν είναι μικρά κι ανοίγουν το στόμα τους αλλά είναι σκληρότερο όταν σε αποφεύγουν χωρίς να πουν τίποτα, χωρίς κάτι να εξηγείται, όταν μάλιστα γίνεται συντονισμένα και συντεταγμένα σε μεγαλύτερες τάξεις, σε σχολές, σε δουλειά, οπουδήποτε, εξηγούνται μ’ αυτό τον τρόπο και τα χαμόγελα και η διαχυτικότητα σε όποιον είναι μόνος κι αυτό γιατί η κοινωνικοποίηση είναι η καλύτερη επίθεση που καταφέρνει και κρύβεται πίσω από την άμυνα, πόσα ξενύχτια, πόσες αγωνίες, πόση λύπη και πόσες ερωτήσεις χωρίς απαντήσεις μπορεί να ξεδιπλώσει κανείς για να μετρήσει τα χιλιόμετρα του αδιεξόδου, δεν είναι τα ναρκωτικά η αιτία, είναι το ταξίδι που δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς όταν είσαι εγκλωβισμένος σε πορεία ανάποδα σε αδιέξοδο, πόσοι άνθρωποι γύρω που τελικά δεν πίστεψαν ποτέ σε σένα, πόσες φορές έχεις γίνει προβολή στην εικόνα που έχουν οι άλλοι για σένα αναλόγως της φάσης, της ηλικίας, των ανικανοποίητων επιθυμιών και των συμβιβασμών τους, πόσες απογοητεύσεις και προδοσίες από αυτούς που διάλεξες να έχεις δίπλα σου για τα δύσκολα κι έφυγαν για να μπορέσουν να ρίξουν σε σένα την ευθύνη, πόσες φορές να μηδενίσει ο χρόνος και ν’ αρχίσει απ’ την αρχή να ξαναμετράει, πόσους θανάτους τελοσπάντων αντέχει να χωρέσει κανείς μέσα σε μια γαμημένη ζωή μέχρι να την πάρει επιτέλους στα χέρια του;